Eitt fyrir klúbbinn - Herra Hnetusmjör (2020)

Kópboi!

Sló í gegn eins og karate,

rúlla djúpt, ert’a kall á me?

Bærinn og ég það er sama sem

og ég man ekki hvernig það að tapa er

Ég – er með keðj'undir treyjunni

og með pening í teygjunni

Fyrirliði fyrir liðið mitt

ég er bærinn, ég er Breiðablik

medalíur á mér svo ég skín

Hver ætlar að stíga upp til mín?

Talið bara, gerið eitthvað plís

hver ætlar að stíga upp til mín?

Ertu inni eða úti – eruði inni eða úti – vertu inni eða úti

ég fer hart, bara hart fyrir klúbbinn

Ertu inni eða úti – ertu inni eða úti – ertu inni eða úti

þurfti að gera eitt fyrir klúbbinn!

Kóboi!

OK með bikar á hillunni

ok með teyminu í Fífunni

ok rúlla djúpt með elítunni

ok nýjum skóm ég er að fíla mig

þett’eru gildin, fjölskyldan fyrst

allt fyrir sigurinn – alltaf á leik

eitt fyrir alla og allir fá sitt

allt fyrir teymið og teymið er Blikz

Breiða, Breiða, Breiða

blik, blik, blik

Breiða, Breiða, Breiða

blik, blik, blik

Vinningshafi, fyrsta sæti, sigurvegari

ég er Breiða, Breiða, Breiða

blik, blik, blik

Medalíur á mér svo ég skín

Hver ætlar að stíga upp til mín

Talið bara, gerið eitthvað plís

hver ætlar að stíga upp til mín?

Ertu inni eða úti – eruði inni eða úti – vertu inni eða úti

ég fer hart, bara hart fyrir klúbbinn

Ertu inni eða úti – ertu inni eða úti – ertu inni eða úti

þurfti að gera eitt fyrir klúbbinn!

Ég er Breiðablik

Ég er Breiðablik

Breiða, Breiða, Breiða

blik, blik, blik

Breiða, Breiða, Breiða

blik, blik, blik

Breiða, Breiða, Breiða

blik, blik, blik

Ég er bærinn ég er Breiðablik 

Moodboard á íslensku

 Tvær þýðingar verið notaðar á orðinu moodboard, svo vitað sé: 

• stemmningsmyndir 
• hugmyndaborð

Bláber eru ekki bluberries

Aðalbláber - Vaccinium myrtillus - heita bilberry upp á ensku og bláber - Vaccinium uliginosum - kallast and Bog bilberry. Hin amerísku blueberries - Vaccinium corymbosum - fenjabláber eru skyld aðalbláberjum.

Counterfactual og funding gap á íslensku

Samkvæmt hugtakasafni þýðingamiðstöðvar utanríkisráðuneytisins er rétt að nota staðleysuaðstæður fyrir "counterfactual situation" (d. kontrafaktiske situation) og fjármögnunargloppa fyrir "funding gap" (d. finansieringsgab). Síðarnefnda hugtakið hefur einnig verið þýtt með orðinu fjármögnunarskarð.

En hvað það var skrýtið

Nú ætla ég að segja sögu þér,

En set það upp þú bara trúir mér:

Það var í fyrra vor um morgunstund

ég vaknaði af ósköp sætum blund

og klæddi mig í kjólinn rauða, nýja.

Það var í fyrra vor um morgunstund

ég vaknaði af ósköp sætum blund

og klæddi mig í kjólinn rauða, nýja.

Þá kallaði hún amma: „Sussu-bía.

Þú hefur atað allan kjólinn neðan.

Ætlarðu ekki að bíða, telpa, á meðan

að ég bursta á þér nýja kjólinn?

Ætlar þú að mölva sundur stólinn?

Bíddu, meðan beltið að þér kræki!

Bíddu, eða vöndinn strax ég sæki!

Þarna sleistu sundur bæði böndin!

Bíddu nú á meðan ég sæki vöndinn!"

Ég vildi ekki bíða, en hentist út á hlað,

því hann er sár, hann vöndur, já, já, meir en það.

Hann er bæði hræðilega stór

og hefur stundum gefið börnum klór.

Einu sinni undan honum blæddi,

en amma gamla mig á bola hræddi

og sagði „Telpa, hættu strax að hljóða!

Heyrirðu ekki, gamla væluskjóða?

Annars læt ég bola bíta þig!“

Ég beit á vör og reyndi að stilla mig.

En svo varð amma sæt og ósköp góð

og sagði: „Litla-hjartans-elsku-blóð!

Hérna færðu stóran, stóran mola.

Ég steypi í sjóinn honum vonda bola.

Vertu nú, heillin, hjá ´enni ömmu þinni.

Nú held ég áfram fyrri sögu minni.

Nú, nú, ég var hlaupin út á hlað

hálfu fyrr en amma vissi það.

Og það var logn, og loftið var svo blátt!

Þá lék af gleði bæði stórt og smátt.

Og blessuð sólin skein svo skært og blítt.

Í skugganum var jafnvel nærri of hlýtt.

Hún Móra litla lá við bæjarsund,

en lambið var að bíta og hlaupa niður á grund,

ofurlítil gimbur, grá með svartan fót,

nei, grá með hvítar hosur. Sú var ekki ljót!

Snati var að vappa um völlinn til og frá.

Á varpanum sat hún kisa og sagði „Mjá-mjá-mjá!“

Haninn sagði „Go-go!“ og hreykti sér á haug,

hunangið úr fíflunum randaflugan saug,

spóinn var að vella og væla suður í flóa,

og vængi sína þöndu lóur út um móa.

Ég var nú svona að skoppa og hoppa hér og þar

og hendast út og suður og elta flugurnar.

Þá vissi ég ekki fyrr, en það vildi svo til,

en valt ég ofan hólinn og niður í bæjargil.

Ég meiddist ekki vitund, ég valt það eins og tunna.

En veiztu hvað, þá sat hún þar hún Gunna

og Helgi, sem sækir vatn í brunninn.

Ég sá hann kyssti Gunnu beint á munninn!

Þau ráku upp hljóð og hlupu beint til mín,

og Helgi sagði: „Þú ert mikið svín!“

En Gunna sagði: „Góða viltu þegja?“

En guð veit, ég var ekki neitt að segja.

Ég þagði eins og dúkka, dustaði bara kjólinn

og dansaði svo aftur upp á bæjarhólinn.

Svo fór ég inn til ömmu. Hún var að skera sköku.

Hún skammaði mig ekkert, en gaf mér stóra köku.

Og söguna ég sagði henni ömmu,

ég sagði hana líka bæði pabba og mömmu,

ég sagði hana öllum. Sumum fannst það lítið,

þó sögðu miklu fleiri: „En hvað það var skrýtið!“

Texti: Halldór Pétursson. Teikningar: Páll J. Árdal.

Ólavía og Óliver, texti

Í grænum laufskála í skóginum, búa litlir fuglar.
Þeir blaka vængjum dægurlangt á meðan uglan ruglar.
Virðast ver‘að falla niður
fjúka eins og mjöll og fiður,
rífast stundum, sættast fljótt
eru saman bæði dag og nótt

Ólavía er skotin í Ólíver
og Ólíver, þú veist hvernig hann er.
Saman undir sólu
í logni eða gjólu
saman með unga her.
Ólavía og Ólíver.

Undir stjörnuskara‘á himninum dreymir fugla smá
Um hinn græna græna sumarskóg
óttinn hann er liðinn hjá.
Við förum örugg á ról
hér á frelsið höfuðból.
Ólavía og Ólíver
þau eiga sína drauma.

Ólavía er skotin í Ólíver
og Ólíver, þú veist hvernig hann er.
Saman undir sólu
í logni eða gjólu
saman með unga her.
Ólavía og Ólíver.

Svona endar, þessi saga
hún er næstum á enda kljáð.
En munið alla daga
þótt braut sér þyrnum stráð.
Og ekki spillir að:

Ólavía er skotin í Ólíver
og Ólíver þú veist hvernig hann er
Saman undir sólu
í logni eða gjólu
saman með unga her.
Ólavía og Ólíver. Ólavía og Ólíver. Ólavía og Ólíver. Ólavía og Ólíver.


(Úr myndinni Fuglastríðið í Lumbruskógi / Fuglekrigen i Kanøfleskoven)

Lindgren og steinninn

Á upprunamálinu:
Och för dem, som nu så ivrigt ropar på hårdare tag och stramare tyglar, skulle jag vilja berätta vad en gammal dam en gång talade om för mig. Hon var ung mor på den tiden när man ännu trodde på det där, "spar på riset och du fördärvar pilten", det vill säga, hon trodde egentligen inte på det, men en gång hade hennes lille pojke gjort någonting, så att hon tyckte att han måste få en risbastu, den första i sitt liv. Hon sa åt honom att han själv skulle gå ut och ta reda på ris åt henne. Den lille pojken gick och var länge borta. Till sist kom han gråtande tillbaka och sa: "Jag hittade inget ris, men här har du en sten som du kan kasta på mej." Då började mamman också gråta, för hon såg plötsligt alltihop med barnets ögon. Barnet hade tänkt att "min mor vill faktiskt göra mig illa, då går det väl lika bra med en sten".

Hon slog armarna om honom, och de grät en stund tillsammans. Och sedan la hon stenen på en hylla i köket, och där fick den ligga kvar som en evig påminnelse om det löfte hon gav sig själv i den stunden: aldrig våld!

(Úr ræðu sem Astrid Lindgren hélt árið 1978 þegar hún veitti viðtöku friðarverðlaunum þýskra bókaútgefenda og bóksala (þ. Friedenspreis des Deutschen Buchhandels, s. Tyska Bokhandelns Fredspris.)

Á íslensku (ekki orðrétt þýðing):
Sjálf var ég svo heppin að læra lexíuna um þetta löngu áður en ég stóð andspænis því að fást við óþekka krakka. Þá vann ég á skrifstofu og leigði mér herbergi í Stokkhólmi. Húsráðandinn fékk í heimsókn virðulega frú sem sagði okkur söguna af því þegar lítill sonur hennar kom virkilega illa fram og hún, sem aldrei hafði lyft hendi gegn honum, stóð frammi fyrir því að eitthvað varð að gera. Ég hugsaði með mér, sagði hún, að nú yrði ég víst að flengja hann. Ég sagði honum frá því en kvaðst ætla að eftirláta honum að velja vöndinn. Hann fór út til að sækja hrís og var lengi í burtu. Svo kom hann aftur en sagðist ekki hafa fundið neitt hrís. Í staðinn rétti hann mér grjóthnullung og sagði: En þú getur hent í mig þessum steini. Þá rann upp fyrir mér ljós, sagði þessi kona.

Auðvitað varð ekkert grjótkast en ég lét steininn upp á hillu í eldhúsinu og ákvað að þar skyldi hann vera eftirleiðis, mér til áminningar og viðvörunar. Og þessi saga, segir Astrid Lindgren, kenndi mér meira en margar bækur.

(Birtist í Morgunblaðiðinu 19.05.1985, bls. 55)

Á ensku:
I should like to tell all those clamouring for a more rigorous approach and tighter reins what an old lady once told me. She was a young mother in the days when people still believed in the idea of “Spare the rod and spoil the child” – or rather, she didn’t really believe in it, but one day when her little boy did something naughty, she decided he had to have a good hiding, the first one of his life. She told him to go out and find a suitably supple stick or rod for her to use. The little boy was away for a long time. He eventually came back in tears and announced: “I can’t find a rod, but here’s a stone you can throw at me.” At which point his mother also burst into tears, because it had suddenly dawned on her how her little boy must have regarded what was about to happen. He must have thought: “My mum wants to hurt me, and she can do that just as well by throwing a stone at me.”

She threw her arms round him, and they spent some time crying together. Then she placed the stone on a shelf in the kitchen, and it stayed there as a permanent reminder of the promise she had made to herself at that moment: never violence!

Vikan, 2. tbl. 49. árg. (08.01.1987)

Á þýsku:
Jenen aber, die jetzt so vernehmlich nach härterer Zucht und strafferen Zügeln rufen, möchte ich das erzählen, was mir einmal eine alte Dame berichtet hat. Sie war eine junge Mutter zu der Zeit, als man noch an diesen Bibelspruch glaubte, dieses "Wer die Rute schont, verdirbt den Knaben".

Im Grunde ihres Herzens glaubte sie wohl gar nicht daran, aber eines Tages hatte ihr kleiner Sohn etwas getan, wofür er ihrer Meinung nach eine Tracht Prügel verdient hatte, die erste in seinem Leben. Sie trug ihm auf, in den Garten zu gehen und selber nach einem Stock zu suchen, den er ihr dann bringen sollte. Der kleine Junge ging und blieb lange fort. Schließlich kam er weinend zurück und sagte: "Ich habe keinen Stock finden können, aber hier hast du einen Stein, den kannst du ja nach mir werfen."

Da aber fing auch die Mutter an zu weinen, denn plötzlich sah sie alles mit den Augen des Kindes. Das Kind musste gedacht haben, "Meine Mutter will mir wirklich weh tun, und das kann sie ja auch mit einem Stein."

Sie nahm ihren kleinen Sohn in die Arme, und beide weinten eine Weile gemeinsam. Dann legte sie den Stein auf ein Bord in der Küche, und dort blieb er liegen als ständige Mahnung an das Versprechen, das sie sich in dieser Stunde selber gegeben hatte: "NIEMALS GEWALT!"

(Zeit.de)